Svojim književnim, odnosno književno-vizuelnim delima Pop D. Đurđev je stalno inovirao poeziju, oneobičavao je i podvrgavao relativizaciji utvrđenih normi – toliko da danas predstavlja jedinstvenu pojavu u modernoj književnosti za decu i mlade. Definitivno nema autora koji je u toj meri pokušavao da pomera granice, bar ne u ovom po lju književnosti. Njegovo stvaralaštvo karakteriše duh „destruktivnog neimarstva”, odnosno proces razgradnje i destruisanja postojećeg kako bi se izgradila nova estetička forma. U to spada provokacijski, subverzivni, buntovnički duh koji svemu prilazi sa dozom podsmeha i humorističko-ironijske zapitanosti (pa i lascivnosti), koji se igra prepoznatljivim motivima umetničkih dela i neumetničkih elemenata stvarnosti i u toj igri često spaja nespojivo (visoko i nisko, staro i novo, književno i neknjiževno), odnosno dovodi u neposrednu vezu udaljena značenjska i simbolička polja. Đurđevljeva dela možda ponajviše prepoznajemo po intermedijalnosti, to jest po ikoničko-tekstualnim kolažima koji demonstriraju gledanje kao čitanje – i čitanje kao igru i palimpsest značenja.
Prof. dr Zorana Opačić
